Ειδικό Θέμα:
Πως μιλάμε στα παιδιά για τον θάνατο
Μιλώντας στα παιδιά για το θάνατο είναι μια κατάσταση που θα αντιμετωπίσουν οι περισσότεροι γονείς αργά ή γρήγορα. Αν και μπορούμε μπροστά στα μικρά παιδιά, να αποφύγουμε να μιλάμε για αυτό το θέμα. Ο θάνατος είναι ένα αναπόφευκτο τμήμα της ζωής. Είναι σημαντικό να τον αποδεχτούμε πρώτα εμείς και μετά τα παιδιά μας.
Αυτό που λέμε στα παιδιά (όταν το αποφασίζουμε), είναι να τους πούμε ορισμένα πράγματα που θα εξαρτηθούν από την ηλικία και την εμπειρία της ζωής τους, που πηγάζουν μέσα από τις δικές μας εμπειρίες και τις πεποιθήσεις μας.
Αρκετές φορές τα παιδιά γνωρίζουν την πραγματικότητα του θανάτου πολύ πριν το συνειδητοποιήσουμε. Βλέπουν νεκρά πουλιά, ζώα και έντομα και έρχονται σε επαφή με το θάνατο μέσω των ιστοριών που διαβάζουν, στην τηλεόραση μέσω κινούμενων σχεδίων ή βιντεοπαιχνιδιών.
Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής, οπότε κάποια στιγμή τα παιδιά θα το συνειδητοποιήσουν. Εάν τους μιλήσουμε, μπορούμε να τους δώσουμε χρήσιμες πληροφορίες, και να τα προετοιμάσουμε συναισθηματικά, για πιθανά τραυματικά οικογενειακά γεγονότα. Να τα βοηθήσουμε να κατανοήσουν τη διαφορά μεταξύ της πραγματικότητας και των πραγμάτων που βλέπουν στην τηλεόραση.
Με τη συζήτηση αυτού του γεγονότος θα ενθαρρύνουμε την επικοινωνία και το επίπεδο εμπιστοσύνης του παιδιού. Θα βοηθηθεί όταν ανακαλύπτει ότι οι απόψεις του ακούγονται και γίνονται αποδεκτές.
Εμπόδια επικοινωνίας
Ακόμα κι αν αποφύγουμε να μιλάμε για πράγματα που μας ενοχλούν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τα προβάλουμε με άλλους τρόπους (κλάμα, κακή διάθεση, αποφυγή ευχάριστων εκδηλώσεων που κάναμε).
Τα παιδιά είναι πολύ καλοί παρατηρητές . Διαβάζουν τη διάθεσή μας πολύ εύκολα, από χειρονομίες και εκφράσεις του προσώπου, καθώς και από τον τόνο της φωνής. Όταν αποφεύγουμε να μιλάμε για κάτι δυσάρεστο, το παιδί δεν θα θίξει αυτό το θέμα. Για ένα παιδί, η αποφυγή συγκεκριμένων θεμάτων μπορεί να είναι ένα μήνυμα όπως, ” Εάν η μαμά και ο μπαμπάς δεν μιλάνε γι ‘αυτό, αυτό σημαίνει ότι είναι κακό, καλύτερα να μην πω τίποτα ούτε ” ή ” Εάν οι γονείς μου, μου μιλήσουν γι’ αυτό, θα γίνουν ακόμη πιο αναστατωμένοι“.
Επομένως, αποφεύγοντας να μιλάμε για ορισμένα θέματα με την πεποίθηση ότι προστατεύουμε τα παιδιά μας, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το αντίθετο, καθώς ανησυχούν και αποφεύγουν να λένε τι τα προβληματίζει. Οπότε στο παιδί μπορεί να δημιουργηθεί στο μυαλό του λανθασμένα σενάρια για την πραγματικότητα .
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι καλό να παρουσιάζουμε πληροφορίες σε παιδιά που δεν καταλαβαίνουν. Επομένως, πρέπει να αναζητήσουμε μια ισορροπία επικοινωνίας, η οποία συχνά δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη να δημιουργηθεί.
Τι μπορούμε να κάνουμε γι ‘αυτό:
- Να είστε έτοιμοι να απαντήσετε και να επικοινωνήσετε με το παιδί όταν θέσει ερωτήσεις. Ποτέ μην διστάσετε να απαντήσετε και μην πείτε ποτέ στο παιδί να σταματήσει να ρωτά. Αυτό θα το εμποδίσει και θα δημιουργήσει μια σχέση επικοινωνίας.
- Διατηρείτε πάντα μια ανοιχτή σχέση με τα παιδιά, αυτό θα ενθαρρύνει τα παιδιά να επικοινωνούν.
- Ακούστε και αποδεχτείτε τα συναισθήματα των παιδιών, ανεξάρτητα από το πόσο παράξενα ή παιδικά μπορούν να σας φαίνονται.
- Δώστε στα παιδιά σας ειλικρινείς εξηγήσεις όταν σας ρωτούν γιατί είστε αναστατωμένοι.
- Προσπαθήστε να απαντήσετε στις ερωτήσεις με κατάλληλο λεξιλόγιο ηλικίας τους.
- Προσπαθήστε να διατυπώσετε απλές και αντικειμενικές απαντήσεις και μην τα κατακλύζετε με πάρα πολλές λέξεις εάν η ηλικία τους είναι μικρή. Ειλικρινές και απλοϊκές κουβέντες
Η επικοινωνία στα παιδιά για το θάνατο περιλαμβάνει πρώτα απ’ όλα μια ειλικρινή και αυστηρή ανάλυση των συναισθημάτων και των πεποιθήσεων που έχουν οι γονείς σχετικά με αυτό το θέμα. Η επικοινωνία θα είναι απλούστερη καθώς ο γονέας θα εκφράσει τις ιδέες του με σαφή και συγκεκριμένο τρόπο.
Τα παιδιά είναι συνήθως συνηθισμένα να λαμβάνουν συγκεκριμένες και απλοϊκές απαντήσεις, ειδικά σε νεαρή ηλικία. Δυστυχώς ο θάνατος είναι κάτι για το οποίο δεν γνωρίζουμε πολλά. Πρέπει να εξηγήσουμε αυτά τα πράγματα στο παιδί μας και να του πούμε ότι δεν γνωρίζουμε την απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις.
Ένα ειλικρινές “δεν ξέρω” θα είναι πολύ λιγότερο συγκεχυμένο από την επινόηση μιας εξήγησης για την οποία εμείς οι ενήλικες δεν πιστεύουμε και δεν είμαστε πεπεισμένοι. Αργά ή γρήγορα, τα παιδιά θα συνειδητοποιήσουν πόσο λίγα γνωρίζουμε για αυτό το θέμα, και ένα ψέμα, (ακόμη και αν είναι καλοπροαίρετο), μπορεί να μειώσει την εμπιστοσύνη τους σε εμάς αργότερα.
Στάδια ανάπτυξης
Η αντίληψη των παιδιών για το θάνατο επηρεάζεται από δύο παράγοντες: το αναπτυξιακό στάδιο και την εμπειρία της ζωής (συμπεριλαμβανομένης της περιβαλλοντικής εμπειρίας, των εθνικών-κοινωνικών αντιλήψεων, των θρησκευτικών εμπειριών και του πολιτιστικού περιβάλλοντος)
Μελέτες δείχνουν ότι κάθε παιδί περνάει από διαφορετικά στάδια ανάπτυξης και ανάλογα με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται, θα είναι σε θέση να καταλάβει περισσότερο ή λιγότερο πράγματα για το θάνατο.
Για παράδειγμα, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας (>5 ετών) βλέπουν τον θάνατο ως αναστρέψιμο, προσωρινό και απρόσωπο, με την εμπειρία τους να σχετίζεται με κινούμενα σχέδια στα οποία οι χαρακτήρες ξαναζωντανεύουν θαυμαστικά μετά από τα διάφορα “θανατηφόρα” τραύματα.
Μεταξύ 5 και 9 ετών, τα περισσότερα παιδιά αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι ο θάνατος είναι ένα τελικό και μη αναστρέψιμο γεγονός και ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα θα πεθάνουν κάποια στιγμή. Ωστόσο, δεν βλέπω τον θάνατο ως κάτι προσωπικό. Η ιδέα ότι το άτομο θα βρει τρόπους να απαλλαγεί κάπως αυτό το συμβάν αποτυπώνεται στο μυαλό του παιδιού. Σε αυτό το στάδιο, τα παιδιά αποδίδουν διαφορετικά χαρακτηριστικά στον θάνατο. Μπορούν να το συσχετίσουν με διάφορες εικόνες, όπως σκελετούς ή αγγέλους, μερικά παιδιά έχουν επίσης εφιάλτες στους οποίους εμφανίζονται αυτές οι εικόνες.
Από την ηλικία των 10 έως την εφηβεία, το παιδί αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα πεθαίνουν κάποια στιγμή και ότι αυτό θα συμβεί κάποια μέρα σε αυτά. Οι έφηβοι συχνά απασχολούνται με το νόημα της ζωής και πολλοί από αυτούς αντιδρούν στον φόβο του θανάτου υιοθετώντας επικίνδυνες στάσεις. Να βιώνουν διάφορα πράγματα που θα τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τον φόβο του θανάτου και να τους δώσουν μια αίσθηση ελέγχου στη ζωή.
Πώς εξηγούμε το θάνατο στα παιδιά;
Κάποια παιδιά αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις σχετικά με το θάνατο από την ηλικία των τριών.
Ορισμένα από αυτά μπορεί να μην επηρεαστούν πολύ από το θάνατο ενός παππού, αλλά μπορεί να αναστατωθούν από το θάνατο ενός κατοικίδιου ζώου. Πολλά παιδιά μπορεί να μην αναφέρουν άμεσα το θέμα, αλλά το αναφέρουν όταν παίζουν (έμμεση αναφορά κατά το παιγνίδι τους).
Ανεξάρτητα από το πώς το παιδί εκφράζει τα συναισθήματά του για το θάνατο, οι ενήλικες πρέπει να είναι εκεί για να τον ακούσουν και να αποδεχτούν την άποψή του. Μια συζήτηση για το θάνατο σε έναν παιδικό σταθμό μπορεί να είναι πολύ βοηθητική, καθώς απαιτεί απλές και σύντομες εξηγήσεις. Βοηθά πολύ στη χρήση πλήρων παραδειγμάτων όπως: “Όταν πεθαίνουν, οι άνθρωποι δεν αναπνέουν / δεν μιλούν /δεν σκέφτονται ή δεν αισθάνονται. Τη στιγμή που ένας σκύλος πεθαίνει, δεν θα τρέχει πλέον ή δεν θα γαβγίζει. Τα λουλούδια που πεθαίνουν δεν μεγαλώνουν και δεν ανθίζουν πλέον ».
Μερικά παιδιά συνεχίζουν τη συζήτηση θέτοντας ακόμη περισσότερες ερωτήσεις, ενώ άλλα σκέφτονται το τι έχουν ακούσει και μπορεί να επανέλθουν αργότερα στο θέμα του θανάτου με ερωτήσεις. Είναι σημαντικό να βεβαιωθείτε ότι το μήνυμά μας έχει κατανοηθεί και ότι δεν έχει δημιουργηθεί σύγχυση. Χρειάζεται συνήθως περισσότερο χρόνο για να αποκτήσει το παιδί το πλήρες μήνυμα.
Ένα παιδί που έχει πει ότι ο θείος του πέθανε μπορεί να αναρωτιέται γιατί η θεία του είναι λυπημένη. Σε αυτήν την περίπτωση, πρέπει να του εξηγηθεί επαναλαμβάνοντας τις προηγούμενες πληροφορίες : ” Η θεία σου είναι λυπημένη επειδή πέθανε ο θείος σου. Κλαίει γιατί του λείπει τόσο πολύ. Είμαστε όλοι λυπημένοι όταν πεθαίνει κάποιος κοντά μας . “
Πολλά παιδιά, συνειδητοποιώντας ότι ο θάνατος σημαίνει χωρισμός από τους αγαπημένους τους. Ίσως να ρωτήσουν τον γονέα: ” Αλλά πότε θα πεθάνεις;” Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πολύ δύσκολο να δοθεί, επειδή η σκέψη του χωρισμού από τον γονέα μπορεί να είναι τρομακτική, και το παιδί πρέπει να εξακολουθεί να αισθάνεται ασφαλές.
Μια κατάλληλη απάντηση μπορεί να ξεκινήσει με την ερώτηση: “Ανησυχείτε ότι δεν θα είμαι εδώ για να σας φροντίσω; “, και στην συνέχεια “Δεν περιμένω να πεθάνω τόσο γρήγορα, έχω πολλά χρόνια ακόμα να είμαι κοντά σας. Θέλω να είμαι εδώ για να σε φροντίζω όσο με χρειάζεστε. Αλλά και αν η μαμά και ο μπαμπάς έχουν φύγει από την ζωή, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπορούν να σας φροντίσουν όπως η θεία Χ, ο θείος Υ και ούτω καθεξής. “….
Ένα πρόβλημα που μπορεί να προκύψει σε σχέση με τις πεποιθήσεις των παιδιών σχετικά με το θάνατο είναι η σύγχυση του με τον ύπνο , καθώς ακούνε ενήλικες να χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως “ξεκούραση εν ειρήνη“, δημιουργούν συνθήκες να φοβούνται ιδέα του ύπνου . Επίσης, όταν μιλάμε για κάποιον που πέθανε χρησιμοποιώντας τις λέξεις « πήγε στη μεταθανάτια ζωή», τα παιδιά μπορούν να φοβούνται για τυχόν χωρισμό, ακόμη και για μικρό χρονικό διάστημα απόστασης από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Επομένως, συνιστάται στους γονείς να αποφεύγουν τη χρήση τέτοιων εκφράσεων παρουσία παιδιών, ειδικά στην προσχολική ηλικία, προκειμένου να αποφευχθεί τέτοια σύγχυση. Εάν πούμε στα παιδιά ότι η ασθένεια μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, επειδή τα μικρότερα παιδιά δεν μπορούν να διαφοροποιήσουν μια προσωρινή ασθένεια από μια θανατηφόρα ασθένεια, με αποτέλεσμα και οι ήπιες ασθένειες μπορούν να τους φοβίσουν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να επισημάνουμε ότι μια πολύ σοβαρή ασθένεια μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο, αλλά γενικά γινόμαστε καλά όταν αρρωστήσουμε.
Μια άλλη γενίκευση που κάνουμε συχνά είναι η συσχέτιση του θανάτου με τα γηρατειά. Είναι σωστό να αποφευχθεί αυτή η συσχέτιση, επειδή τα παιδιά μπορούν να μπερδευτούν πολύ όταν συνειδητοποιήσουν ότι πεθαίνουν επίσης και οι νέοι σε ηλικία άνθρωποι.
Πότε ξεκινάμε τη συζήτηση;
Είναι πολύ πιο εύκολο να αρχίσετε να μιλάτε για τον θάνατο σε φάσεις που δεν μας επηρεάζουν πολύ συναισθηματικά. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες όπως ο θάνατος ενός πουλιού, ενός φυτού, μια βόλτα στο πάρκο όπου παρατηρούμε δέντρα και έντομα. Πολλά παιδιά γίνονται περίεργα όταν βλέπουν νεκρά έντομα ή ζώα και θέλουν να τα μελετήσουν προσεκτικά και να κάνουν ερωτήσεις σχετικά με το τι συμβαίνει φυσικά μετά το θάνατο.
Αν και αυτό το ενδιαφέρον μπορεί να μας φαίνεται περίεργο, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να εξηγήσουμε στα παιδιά τι γνωρίζουμε και τι πιστεύουμε για το θάνατο.
Τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να αισθάνονται ένοχα για την περιέργειά τους. Αυτό μπορεί να είναι μια καλή ευκαιρία να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι τα πλάσματα πεθαίνουν για να κάνουν χώρο για τα άλλα πλάσματα. Αυτή η απάντηση μπορεί να ικανοποιήσει την περιέργεια προς το παρόν ή να οδηγήσει σε άλλες ερωτήσεις σχετικά με το θάνατο. Πρέπει πάντα να ενδιαφερόμαστε να απαντήσουμε και να επαναλάβουμε τις γνώσεις μας.
Συχνά τα παιδιά έρχονται σε επαφή μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, το ραδιοφώνου ή την τηλεόρασης για την είδηση του θανάτου άλλων ανθρώπων. Αυτό μπορεί να είναι μια ευκαιρία για συζήτηση. Προσοχή όμως! Ο συναισθηματικός αντίκτυπος των βίαιων εικόνων που εμφανίζονται στην τηλεόραση μπορεί να τις επηρεάσει. Επομένως, βεβαιωθείτε ότι δεν εκτίθενται σε τέτοιες εικόνες. (δώστε την δέουσα προσοχή στα σήματα καταλληλότητας)
Εκμεταλλευτείτε οποιαδήποτε ευκαιρία συζήτησης και επαναλάβετε τις πληροφορίες όσο το δυνατόν συχνότερα για να βεβαιωθείτε ότι γίνανε κατανοητές από τα παιδιά.
Συμπεράσματα:
- Η συζήτηση στο παιδί για το θάνατο είναι πολύ πιο εύκολη όταν τα παιδιά αισθάνονται ανοιχτά στα συναισθήματα τους και τις απόψεις τους. Ενθαρρύνετέ τα να μιλήσουν για οτιδήποτε.
- Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και η ικανότητά του να κατανοεί εξαρτάται από το στάδιο ανάπτυξής του και τον βαθμό ωριμότητάς του. Ένα πολύ μικρό παιδί μπορεί να ασχολείται περισσότερο με το χωρισμό από τους γονείς του παρά με τον ίδιο τον θάνατο ή μπορεί να αντιληφθεί το θάνατο ως μια χρονική διαδικασία.
- Ένα πολύ μικρό παιδί μπορεί να αντιληφθεί έναν περιορισμένο αριθμό πληροφοριών, οπότε η προσαρμογή των εξηγήσεων πρέπει πάντα να γίνεται στην ηλικία του.
- Η επίσκεψη σε ένα άτομο που πεθαίνει ή η συμμετοχή στην κηδεία κάποιου στενού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ηλικία του παιδιού, τη σχέση του με αυτό το άτομο και το πιο σημαντικό, από την επιθυμία του παιδιού να συμμετάσχει. Εάν θέλει να συμμετάσχει, πρέπει να του εξηγήσετε όλα όσα θα δει εκεί και από τι θα αποτελείται η διαδικασία της νεκρώσιμης ακολουθίας .
- Οι σκέψεις και οι στάσεις μας για το θάνατο μεταφέρονται στα παιδιά, είτε μιλάμε για αυτό είτε όχι. Ο τρόπος που μιλάμε και αντιδρούμε μπροστά στα παιδιά και ο τρόπος που τα εξηγούμε είναι αυτά θα «χαραχθούν» περισσότερο στη μνήμη τους.
